احساس امنیت یکی از نیازهای اصلی انسان است.انسان از اوایل تولد برای اینکه از رشد جسمی و روانی خوبی برخوردار شود باید از یک سلسله روابط عاطفی و محبت پامیز برخوردار باشد.

آغوش مادر اولین پناهگاه طفل است.او در آغوش مادر از آرامش خاصی برخوردار است .شیرخوار در حدود شش ماهگی با دنیای اطرافش ارتباط قابل توجهی پیدا میکند که بیشتر آن به رابطه اش با مادر مربوط میشود،به طوری که در فقدان مادر دچار اضطراب و هیجان میشود.طفل این هیجانات را با تنش عضلات شکم و اندام ها بروز میدهد.در حالی که روی سینه مادر با شنیدن صدای قلب او آرامش خود را باز مییابد.کودک ابتدا با مادر ،سپس با پدر و سایر اطرافیان احساس امنیت میکند.

برای اینکه کودکی به احساس امنیت برسد بایستی از مهر و محبت مادر و خانواده برخوردار باشد.تمام افراد خانواده باید بدانند که دوستی و محبت نسبت به کودک،حتی از نیاز وی به غذا مهمتر و اساسی تر است.

به طور کلی هر انسانی بر اساس غریزه دوست دارد که کارهایش مورد توجه دیگران قرار گیرد و در این مورد کودکان از موقعیت ویژه ای برخوردار هستند.کودک شما علاقه مند است که بازی کردن، لباس پوشیدن ، غذا خوردن،نقاشی و حتی خطوط کج و معوجی که روی کاغذ میکشد،مورد توجه شما قرار گیرد.او دوست دارد که به کارهایش بعنوان یک فرد نگاه شود،نه بعنوان یک بازیچه،نباید به اعمال کودک فقط بعنوان سرگرمی بنگریم،چرا که او در حال جستجو و کنجکاوی و شناخت قابلیت های خود و محیط اطرافش هست.

برخورد مناسب با ذهنیات و تخیلات کودک باعث میشود که او از نابسامانیهای روانی و در نتیجه از رفتارهای نا هنجار اجتماعی در امان باشد.گفتنی است که مجاز نیستیم تمام اعمال کودک را تایید و تشویق کنیم، اما اینکه کدام یک از اعمال باید مورد تشویق قرار بگیرد،موضوع بسیار مهمی است که ساختار روانی رفتاری آینده کودکان را تشکیل میدهد.

متاسفانه برداشتی که پدر و مادر از موضوع تنبیه دارند ،ایجاد رعب و وحشت در دل کودکی کم سن و سال است که بدترین شکل آن کتک زدن و تنبیه بدنی است و با کمال تاسف همین شیوه نادرست توسط معلمین و ناظمین مدارس گاهی ادامه مییابد!و ما شاهد اثرات مخرب روانی رفتاری آن بر کودکان هستیم که سرانجام،به انزجار و تنفر کودکان از محیط خانه و مدرسه منجر میشود. ریشه بسیاری از اختلالات و ناهنجاریهای روانی از همین جا سرچشمه میگیرد.شاید با ذکر یک مثال ، بهتر بتوانیم نمونه ای از تنبیه مخرب و سازنده کودک را بیان کنیم.

مادر هر روز صبح غذای کودکش را آماده میکند،اما کودک از خوردن غذا طفره میرود.ما در مییابیم که او قصد جلب توجه و اصرار مادر را دارد. در اینجا برخورد نادرست این است که به او اصرار کنیم که غذایش را بخورد و برای اینکار به وعده و وعیدهای راست و دروغ توسل جوییم یا خشمناک شویم و با تهدید و کتک او را مجبور به خوردن کنیم.نتیجه اینکه این رفتار نادرست در آغینده منجر به بروز ناهنجاریهای رفتاری کودک میشود.برخورد درست آن است که بعد از اینکه سفره غذا را آماده کردیم،او را نیز همچون سایرین برای صرف صبحانه دعوت کنیم.اگر امتناع کرد به او کمی فرصت دهیم و دوباره به او یادآوری کنیم که اگر غذایش را نخورد سفره را جمع میکنیم.پس از اتمام فرصت داده شده،سفره غذا را جمع میکنیم.این کار باید ادامه یابد تا آنجا که کودک مشتاقانه و با رغبت بر سر سفره حاضر شود.

آنچه که کودک از عملکرد پدر و مادر خود در قالب ابراز محبت و تشویق یا تنبیه نسبت به خودش درک میکند،نوعی آموزش و پرورش است که در آینده و رفتار و اعمالش منعکس میشود.کودک از ابراز محبت و دوست داشتن می آموزد که چگونه دوست بدارد و به چه چیزی محبت بورزد و از تشویق و تنبیه نتیجه میگیرد که نظم و دقت و صداقت پاداش دارد و بی نظمی و نادرستی کیفر دارد.

در هر حال، آنچه که شما به عنوان پدر و مادر کودک باید بدان توجه کنید،استمرار و تداوم برخوردهای سازنده و پرهیز از چند گانگی در برخوردهاست که در غیر اینصورت فرزندانتان دچار تعارض روانی میشوند.او در حال تمرین الگوهای رفتاری و همانند سازی است.کودک باید آموزش ببیند که به علت انجام اعمال خوب مورد تشویق قرار میگیرد و هدیه ای هم دریافت میکند.بنابر این ،انجام اینگونه اعمال برایش آرام بخش و اطمینان آور است و موجب سلامت روح و روان او میشود.برعکس ،به خاطر انجام برخی از کارها نتنها مورد تشویق قرار نمیگیرد،بلکه گاه با ناراحتی پدر و مادر روبرو میشود که برای وی حکم تنبیه را دارد.

او می آموزد که اگر بخواهد در جمع خانواده و اجتماع،مورد قبول و تایید دیگران باشد و تشویق گردد،باید به فکر انجام بعضی کارها نباشد.به طور کلی،کودک می آموزد که بخاطر خودش نیست که مورد تشویق یا تنبیه قرار میگیرد،بلکه بخاطر کارهایش مورد تشویق یا تنبیه قرار میگیرد.

لطفا در نسخه برداری منبع ذکر گردد.

منبع:http://shaygan.parsiblog.com