در این عصر، طاقتها گوشه ای محبوس است...

و دیگر نفسی توان پرواز ندارد...

چه تیره شدست نگاه ها...

نه میبیند ضعیفان را،نمیبیند یتیمان را...

و خنده دستگیر است در زندان لبخندها...

و آمال نا ندارند ...

و دوستیها چه بیرنگند،گسسته،مثال تسبیح پاره شده...

دورادور احوالی زیکدیگر میگیرند،بگفتار دعاگو و بکردار بی بذلند...

خفته در پی شب روزها، بی نور و بی خورشید، و چه بیروح...

دیگر شب که میشود،دست توسلی بیدار نیست ،دستها زیر سرند...

و خصوصی شده است،پیوند قلبها...

و گاهی قلبی با شارژ،لحظه های مرگ را میشمرد...

روح میرفت...بیروح...

جسمها محو خوراکیها...

چشمها مست حرامیها...

جا نماز غبار گرفته نیاز، ایمان است...

و راه مسجد، رمضانها پیداست...

و منارهایش یادگاری شده اند در قاب خیال...

عاقدان تنها یاد قرآن میکنند در خطبه عقد،و به یاد میاندازند کلام الله را...

و هر از گاهی هم ،سخنی میگوید قرآن ،به زبان استخاره...

و شاید جایی باشد برای دستهای قسممان...

و تمام اینها خبر آمدن است...

غایبِ اول شخص...

او می آید...

پس دستهایمان را پر از نیاز کنیم،و به آسمان پیوندشان زنیم،که مبادا ما باشیم، قصه این شب سرد...