در قرآن کریم پروردگار بلند مرتبه بعضی از مسلمین را شایسته مقام و منزلت ایمان نمیداند و فقط بر آنان مناسب میبیند که نامشان مسلمان باشد. 

 قَالَتِ الْأَعْرَابُ آمَنَّا قُل لَّمْ تُؤْمِنُوا وَلَکِن قُولُوا أَسْلَمْنَا وَلَمَّا یَدْخُلِ الْإِیمَانُ فِی قُلُوبِکُمْ وَإِن تُطِیعُوا اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَا یَلِتْکُم مِّنْ أَعْمَالِکُمْ شَیْئًا إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ***سوره مبارکه حجرات-آیه14*** 

 [برخى از] بادیه‏نشینان گفتند ایمان آوردیم بگو ایمان نیاورده‏اید لیکن بگویید اسلام آوردیم و هنوز در دلهاى شما ایمان داخل نشده است و اگر خدا و پیامبر او را فرمان برید از [ارزش] کرده‏هایتان چیزى کم نمى‏کند خدا آمرزنده مهربان است. 

 از این آیه اینگونه  استنباط میشود که بین کسی که مومن است و کسی که مسلمان تفاوت وجود دارد.

اسلام و ایمان در اصولی ،تفاوتهایی با یکدیگر دارند از جمله معتقد بودن قلبی ،عمل کردن به مبانی دینی و مهمترین آن معتقد بودن به ولایت اهل بیت (علیهم السلام).

یک مسلمان  زمانی شایسته لقب مومن است  که ،به جانشینان خاتم انبیاء حضرت محمد مصطفی(صلی الله علیه  آله وسلم) از حضرت علی (علیه السلام) تا امام عصر ،حضرت مهدی موعود(عجل الله تعالی فرجه الشریف ) اعتقاد داشته و در عین حال که آنان را جانشینان بحق حضرت محمد(صلی الله علیه و آله وسلم) میداند ،به این موضوع اعتقاد قلبی داشته باشد که آنان برای هدایت بشریت بعنوان حجت و راهنما از طرف خداوند فرستاده شده اند.

اسلام اعتقاد آشکار یک فرد است .بدین معنی که فرد، به توحید خداوند ،نبوت و پیامبری حضرت محمد (صلی الله علیه و آله وسلم)،بر پا داشتن و اقامه نماز،روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان،پرداخت خمس و زکات اموال و انجام حج گواهی دهد و به آنها عمل کند.

و ایمان بدین معناست که فرد به اصل امامت اهل بیت (علیهم السلام) و مبانی اسلام(توحید ،نبوت،نمازو...)اعتقاد داشته باشد .

پس اگر شخصی اصول اسلامی را بپذیرد و در واقع مسلمان شود و تمام مبانی اسلام ( موارد ذکر شده؛ توحید ،نبوت،نماز،روزه و...) را رعایت کند اما ولایت اهل بیت (علیهم السلام) را نشناسد و بر آن معتقد نباشد،مسلمانی است گمراه ،که لقب مومن برازنده او نخواهد بود.

کمترین میزان  ایمان اینست که ،پس از اینکه  انسان خداوند متعال را شناخت ،انسان خود را بنده خداوند بداند و در برابرش اقرار نماید که فرمانبردار اوست و پس از آنکه پیامبر و فرستاده خداوند را شناخت ،به نبوت اقرار و ازتعالیم دینی دریافت شده اطاعت و پیروی کند.و پس از اینکه خداوند حجت خود را به انسان معرفی کرد،انسان فرمانبردار او باشد و به حجت خداوند اقرار نماید.

امام کاظم به نقل از حضرت محمد( صلی الله علیه و آ له و سلم )فرمودند:

من أحبَّ أن یلقی الله عزَّ وجلَّ وقد کمل إیمانه وحسن إسلامه فلیتول الحجّة بن الحسن المنتظر صلوات الله علیه:

  کسی که می‌خواهد، در حالی خدا را ملاقات کند که ایمان او کامل و اسلام او نیکو باشد پس به ولایت حجه بن الحسن که همه در انتظار اویند معتقد شود.(1)

و بهمین خاطر است که در زیارت حضرت مهدی(عج الله تعالی فرجه الشریف) زمانی که ایشان را مخاطب خود قرار میدهیم میخوانیم:

السلام علیک یا باب الله الذی لا یؤتی إلّا منه، السلام علیک یا سبیل الله الذی من سلک غیره هلک

سلام بر تو ای در [گشودة] خدا که جز از آن نتوان به خدا رسید؛ سلام بر تو ای راه خدا؛ آن راهی که هر کس غیر آن را بپوید نابود می‌شود.(2)

پینوشت:

1- بحار 27: 108/ ح 80

2-مفاتیح الجنان، دعای امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف)