بخشش خداوند را بهانه میکنند و میگویند خداوند بخشایشگر است و از حق خود(حق الله) میگذرد و از حق دیگران(حق الناس )است که نمیگذرد.

از روایات دینی و قرآن کریم اینگونه استخراج میشود که خداوند متعال زمانی از حق خود میگذرد که انسان از روی جهالت و نادانی گناه و بدی کرده باشد و با توبه کردن قلبی از خداوند طلب بخشش نماید و دیگر مرتکب آن گناه نشود و با اعمال نیک خود گذشته اش را جبران کند نه اینکه از روی عمد مرتکب گناه و اشتباه شود و حتی بر آن گناه اصرار ورزد و مرتبا مرتکب آن گناه شود.

همانطور که خداوند در قرآن کریم میفرمایند:

ثُمَّ إِنَّ رَبَّکَ لِلَّذِینَ عَمِلُواْ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ تَابُواْ مِن بَعْدِ ذَلِکَ وَأَصْلَحُواْ إِنَّ رَبَّکَ مِن بَعْدِهَا لَغَفُورٌ رَّحِیمٌ***سوره مبارکه نحل-آیه119***

[با این همه] پروردگار تو نسبت به کسانى که به نادانى مرتکب گناه شده سپس توبه کرده و به صلاح آمده‏اند البته پروردگارت پس از آن آمرزنده مهربان است(119)   

و در جایی دیگر میفرمایند:

وَإِنِّی لَغَفَّارٌ لِّمَن تَابَ وَآمَنَ وَعَمِلَ صَالِحًا ثُمَّ اهْتَدَى***سوره مبارکه طه-آیه82***

و به یقین من آمرزنده کسى هستم که توبه کند و ایمان بیاورد و کار شایسته نماید و به راه راست راهسپر شود(82)

پس اگر کسی از خواندن نمازهای یومیه خود سرباز زند و این نماز نخواندن به عمد و مکررا ادامه یابد موجب کفران میشود و جایی برای گذشت و بخشش خداوند باقی نمیگذارد.

ضمن اینکه اگر قرار بر این بود که پروردگار متعال به سادگی از حق خویش بگذرد و هر کس به هر صورتی که میپسندید به دستورات خداوند متعال عمل کند یا نکند در اینصورت لزومی نداشت که خداوند دستور و فرمانی به بندگانش بدهد،در اینصورت اصلا نیاز به این نبود که پروردگار بزرگ برای ابلاغ فرامین خود به انسانها 24هزار پیامبر مبعوث کند تا با آن همه سختی و رنج مردم را بسوی پروردگار رهنمود سازند و فرامین و دستوراتش را به آنها  ابلاغ کنند.

سوای از اینها خداوند متعال در قرآن کریم بارها در خصوص آن دسته از بندگانش که عبادت پروردگار نمیکنند و با سهل انگاری  نماز برپا نمیدارند میفرمایند که عذابی سخت در انتظارشان است.

حضرت محمد (صلی الله علیه و آله وسلم)  میفرمایند:

«اِنَّ الصَّلاةَ عَمُودُ الدّین اِنْ قُبِلَتْ، قُبِلَ ماسِواها وَ اِنْ رُدَّتْ، رُدَّ ما سِواها. وَ هِىَ تَنهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَالْمُنْکَرِ.»(بحار الانوار، ج 10، ص 394)

نماز پایه دین است، اگر مورد قبول واقع شد، سایر عبادتها هم قبول میشود، ولی اگر پذیرفته نشد، سایر اعمال نیز پذیرفته نخواهد شد.

از ابتدای خلقت انسان تا کنون در هیچ برهه از زمانی انسان بی نیاز از عبادت و خداجویی نبوده است، چون حس خداجویی در ذات و جوهره انسان نهادینه شده است اما این عبادت و مناجات باید طبق روشها و طبق برنامه های صحیح انجام شود وگرنه سود و بهره ای به شخص عبادت کننده نخواهد رسید.

إِذَا قَضَیْتُمُ الصَّلاَةَ فَاذْکُرُواْ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَى جُنُوبِکُمْ فَإِذَا اطْمَأْنَنتُمْ فَأَقِیمُواْ الصَّلاَةَ إِنَّ الصَّلاَةَ کَانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ کِتَابًا مَّوْقُوتًا***سوره مبارکه نساء-آیه 103***

و چون نماز را به جاى آوردید خدا را [در همه حال] ایستاده و نشسته و بر پهلوآرمیده یاد کنید پس چون آسوده‏خاطر شدید نماز را [به طور کامل] به پا دارید زیرا نماز بر مؤمنان در اوقات معین مقرر شده است(103)

پس در کل نتیجه میگیریم که ترک نماز؛ برداشتن ستون دین و ناسپاسی و ناشکری در پیشگاه خداوند متعال است.به واقع زندگانی انسان چه بی هدف و بیهوده میگردد زمانی که عبادت پروردگار برایش معنی و مفهومی نداشته باشد و اینگونه خود را از لذت بخشترین و روحبخشترین حالتی که یک انسان میتواند داشته باشد محروم سازد.

حضرت محمد (صلی الله علیه و آله وسلم) در مورد سبک شمردن نماز و ترک آن و آثار بد و شومی که بدنبال دارد میفرمایند:

 

هر کس  نماز را سبک بشمارد ، دچار پانزده  بلا میشود شش بلا در دنیا و سه بلا در هنگام مرگ و سه بلا در قبر و سه بلا و عقوبت هنگامی که از قبر بیرون میآید: 

اما آنچه در دنیا به آن دچار میشود: 

 اول، خداوند برکت را از عمر او برمی دارد;

دوم، خداوند برکت را از روزی اش بر میدارد;

سوم، چهره ی خوبان از او گرفته میشود;

چهارم، کار نیک وی دیگر پاداش نخواهد داشت;

پنجم، دعایش به اجابت نمیرسد;

ششم، از دعای خوبان بهرهای نخواهد داشت.

اما آنچه در هنگام مرگ به آن دچار میشود:

اول، آن که با ذلت و خواری میمیرد;

دوم، گرسنه از دنیا میرود;

سوم، تشنه میمیرد... .

اما آنچه در قبر گریبانش را میگیرد:

اول، آن که خداوند ملکی را در قبر وی میگمارد، تا او را شکنجه کند;

دوم، قبر وی تنگ خواهد گرفت.

سوم، درون قبر وی تاریک خواهد بود.

اما آنچه در قیامت هنگام برخاستن از قبر به آن دچار میشود:

اول، آن که خداوند فرشتهای بر او میگمارد تا وی را با صورت بر زمین

بکشد، در حالی که مردم نظاره میکنند;

دوم، با وی محاسبهئ سختی خواهد داشت;

سوم،  هرگز خداوند به وی نظر رحمت نمیافکند و تطهیرش نمیکند و عذاب دردناک و سختی در انتظار او است.(مستدرک الوسائل، ج 1، ص171 ؤ 172)