دلم بد جور تنگ کربلاست...

روزه میگیرم...

به یاد حسین (علیه السلام)...به یاد لبهای تشنه ی علی اصغر...

یاد روز محشر می افتم...روزه که میگیرم...

یاد گرسنگی و تشنگی آن روز...

دلم هوایی حرم است...پر میکشد کبوتر دلتنگیم...

خدا می داند چقدر دلتنگم...

سر و جانم به فدای تشنه لبان کربلا...

دلم بد جور هوایی شده است...کربلا روی زمین نیست...هوایی شده است...

بیمارم...مرا نمی آورند شفایم دهی...میگویند راه دور است...تا آسمان که راهی نیست!...فقط نردبان میخواهد...

دستم نمیرسد...دست شما که میرسد...دستم بگیرید...مریض ها را می آورند حرمتان...شفایشان دهید...من را نمی آورند...

روزه میگیرم...که یادت باشم...که یادم باشی...

پیمانه ای پر از بی آبی مینوشم ...به یاد حسین(علیه السلام)...

یاد شهیدان  می افتم...که به یاد تشنه لبان کربلا...شهادت بهانه کردند...

کربلایی دیگر اینجاست...گلزار شهدا که میروم...بوی کربلا میدهد...

خوشحالم که کربلا ...کربلاست!...و کربلایی دیگر همین نزدیکیست...

دخیلم را همین جا میبندم...اینجا گلزار شهداست...شش گوشه ندارد اما...گوشه گوشه اش شهید آرمیده است...هزاران علی اکبر...آرمیده اند...

روزه میگیرم...