ماه از پشت پنجره سرک میکشید.ستاره ها لحظه شماری میکردند.و باز خداوند نشان میدهد که او دانای قادر است.

خلیفه و نوکرانش را هروی کاخ را با نگرانی و گامهای سریع گز میکنند.بیچاره پیامرسانها هر چند دقیقه یکبار خبر های رسیده از نگهبانان را بگوش خلیفه میرسانند و هر بار که خبری بی حاصل می آورند ،حاکم بر آنها خشم میکند و لگدی بر آنها میزند.

حکیمه خاتون با خود فکر میکند نکند نوزادی در کار نباشد...آخر شواهدی مبنی از وجود نوزاد در وجود مادر نمیبیند...

امام حسن عسکری (علیه السلام) با علمی که خداوند به او عطا فرموده از فکری که در سر خواهرش میگذرد آگاه میشود و با صدایی بلند میفرمایند:

خواهر عزیزم: یقین داشته باش و حتی لحظه ا ی شک به دل خویش راه مده که حضرت نرگس(سلام الله علیها)امشب ،در میان این گرگ صفتان سامرا ،به امر پروردگار عزوجل او را بدنیا خواهد آورد.

بالاخره در همان تاریکی و اختناق سامرا خورشید تابناک عدل و امامت از وجود مبارک حضرت نرگس(سلام الله علیها) به دنیا پا گذاشت و به فرمان پروردگار بی همتا کودک لب به سخن گشود و سلام کرد به خانواده اش و شهادت داد به یگانگی و وحدانیت پروردگار و نبوت پیامبر اکرم .

کسی در آن شب از بدنیا آمدن آن فرزند آگاه نگشت.نوزاد توسط ملائکه به آسمان رهسپار شد و مادر از دوری فرزند خردسالش آرام و قرار نداشت.حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام ) به ایشان امیدواری میداد و دل بیتابشان را آرام میکرد تا اینکه پس از مدتی خداوند حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را به نزد مادر بزرگوارش باز گرداند.

حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) گر چه کودکی کوچک بود و هنوز حتی نمیتوانست قدمی بر روی زمین بردارد اما به  پرسشها و نامه های پرسشگران پاسخ میگفت و باعث تعجب همگان شده بود.

اکنون زمان آن رسیده بود که برای چندمین بار ، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نشانه ای برای اثبات امامت خود آشکار کند.

آنزمان که پدر بزرگوارشان حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) توسط زهر به شهادت رسیدند  و باید حتما امامی بر پیکر مطهر امام نماز بخواند ؛ برادر کذابش جعفر با تکبر و غرور فراوان در حال انجام مقدمات نماز بود که امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) بعنوان آخرین امام و فرستاده پروردگار متعال ، امام دوازدهم شیعیان او را بکنار زد و خود بر پیکر مطهر پدر بزرگوارشان با جلال و جبروت نماز گذاردند و پس از آن غیبت صغری ایشان شروع گردید  که مقدمه ای بود برای غیبت کبرای ایشان...

منبع:

ترجمه ای از بحار الانوار-جلد سیزدهم

 لطفا در صورت کپی برداری ،منبع ذکر گردد.شایگان.